Tsiku limodzi, Kalulu analikuyenda mumbali mwamtsinje.
Iun tagon Kuniklo marŝis laŭ la riverbordo.
Mvuu naye anali komwekonso, kuyenda-yenda ndi kudya udzu.
Hipo ankaŭ estis tie, kie li promenis kaj manĝis iom da bongusta verda herbo.
Mvuu sanaone kuti kalulu naye alipo ndipo mosadziwa, anaponda pamwendo wa kalulu. Kalulu anayamba kufuula ndikukalipira Mvuu, “Iwe Mvuu! Suona kuti wandiponda pamwendo?”
Hipo ne vidis ke Kuniklo estis tie kaj ŝi senintence paŝis sur la piedo de Kuniklo. Kuniklo ekkriis al Hipo, “Vi, Hipaĉo! Ĉu vi ne vidis ke vi paŝas sur mia piedo?”
Mvuu anapepesa kwa kalulu “Pepani. Sindinakuoneni. Mundikhululukire!” Koma kalulu sanamvera pepeso nakalipira Mvuu “Iwe wacitira dala! Tsiku limodzi uzaona ndizabwezera!”
Hipo pardonpetis al Kuniklo, “Mi tre bedaŭras. Mi ne vidis vin. Mi petas vian pardonon!” Sed Kuniklo ne volis aŭskulti kaj li kriis al Hipo, “Vi faris tion intence! Iutage vi vidos! Vi pagos!”
Kalulu anapita kusakira moto ndiponso anati, “Pita, umutenthe Mvuu akacoka mumadzi pakudya udzu. Anandiponda!” Moto unayankha, “Palibe bvuto kalulu munzanga. Ndizacita motero.”
Kuniklo iris trovi Fajron kaj diris, “Iru kaj bruligu Hipon, kiam ŝi elvenis de la akvo por manĝi herbon. Ŝi paŝis sur min!” Fajro respondis, “Neniu problemo, Kuniklo, mia amiko. Mi laŭ via demando faros.”
Pambuyo pace, Mvuu analikudya mauzu patali ndi madzi pamene “whoosh!” moto unayamba. Moto unayamba kutentha tsitsi la Mvuu.
Poste Hipo estis manĝante herbon malproksime de la rivero, kiam, “Vus!” Fajro ekflamiĝis. La flamoj ekbruligis la hararon de Hipo.
Mvuu anayamba kulira nakuthamangira mumadzi. Tsitsi lake lonse linapya ndi moto. Mvuu anapitiriza kulira, “Tsitsi langa laphya ku moto! Tsitsi langa lonse lapita! Tsitsi langa labwino!”
Hipo ekploris kaj kuris al la akvo. Ŝia hararo tute forbrulis per la fajro. Hipo senĉese kriis, “Mia hararo forbrulis en la fajro! Mia hararo estas forbrulinta! Mia bela hararo!”
Kalulu anakondwera kuwona tsitsi la Mvuu lapya. Mpaka lero, pakuwopa moto, Mvuu samayenda kutali ndi madzi.
Kuniklo ĝojis ke la hararo de Hipo estis forbrulinta. Kaj ĝis nun, pro timo de fajro, la hipopotamoj neniam iras malproksime de la akvo.
Basilio Gimo, David Ker
Carol Liddiment
Sitwe Benson Mkandawire
Christine Mwanza
njanĝa
2-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
