Ti fi sa a rele Khalai. Li gen sèt lane. Nan lang li, Lubukusu, Non li vle di ‘sa ki bon an’.
Jen Khalai. Ŝi havas sep jarojn. Ŝia nomo signifas “la bonulo” en ŝia lingvo, la lubukusa.
Nan maten, lè Khalai leve li pale ak pye zoranj lan. “Tanpri pye zoranj, vin byen gwo pou’w bannou anpil zoranj mi.”
Khalai vekiĝas kaj parolas al la oranĝujo. “Oranĝujo, mi petas, kresku granda kaj donu al ni multe da maturaj oranĝoj.”
Sou wout li lè li pral lekòl li pale ak zèb yo “Tanpri grandi, vin pi vèt epi pa mouri.”
Khalai piediras al la lernejo. Survoje ŝi parolas al la herbo. “Herbo, mi petas, kresku verda kaj ne sekiĝu.”
Sou wout li lè li pral lekòl li pale ak zèb yo “Tanpri grandi, vin pi vèt epi pa mouri.”
Khalai preterpasas sovaĝajn florojn. Floroj, mi petas, daŭre floru, tiel ke mi povos meti vin en mian hararon.
Nan lekòl la, Khalai pale ak pye bwa a ki nan mitan lakou a. “Tanpri pyebwa, blaye bèl branch ou yo pou nou ka chita anba lonbraj ou.”
En la lernejo Khalai parolas al la arbo en la centro de la korto. “Arbo, mi petas, kreskigu grandajn branĉojn, tiel ke ni povas legi sub via ombro.”
Khalai pale ak lantiraj lekòl la. “Tanpri grandi ak fòs pou’w anpeche move moun rantre nan lakou lekòl la.”
Khalai parolas al la arbedo, kiu ĉirkaŭas ŝian lernejon. “Mi petas, kresku forta kaj haltigu la malbonulojn enveni.”
Lè Khalai tounen lakay li apre lekòl, l ale wè pyebwa zoranj la. “Èske zoranj ou yo mi?” Khalai mande li.
Kiam Khalai revenas hejmen de la lernejo, ŝi vizitas la oranĝujon. “Ĉu viaj oranĝoj jam estas maturaj?” demandas Khalai.
Khalai te byen kontrarye men li di pye zoranj lan “Zoranj ou yo vèt toujou. Men map tounen wè ou demen nan maten…petèt wa gen zoranj mi pou mwen!”
“La oranĝoj estas ankoraŭ verdaj,” Khalai suspiras. “Mi morgaŭ revidos vin, oranĝujo,” Khalai diras. “Eble tiam vi havos maturan oranĝon por mi!”
Ursula Nafula
Jesse Pietersen
ACE Haiti-University of Notre Dame USA
kreola (haitia)
2-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
