Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Iam estis feliĉa familio.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Ili neniam interbatalis. Ili helpis siajn gepatrojn hejme kaj kampe.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Sed ili ne rajtis proksimiĝi al fajro.
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
Ili ĉiam devis nokte fari sian laboron. Ĉar ili estis faritaj el vakso.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
Sed unu el la knaboj sopiris eliri en la sunlumon.
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
Iun tagon la sopiro estis tro forta. Liaj fratoj avertis lin…
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
Sed jam estis tro malfrue! Li fluidiĝis pro la varmega suno.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
La vaksinfanoj tiel malĝojis vidi sian fraton forfandiĝi.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Sed ili faris planon. Ili formis la fandiĝintan vakson kaj kreis birdon.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Ili transportis sian birdo-fraton supren al alta monto.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.
Kaj kiam la suno leviĝis, li forflugis kantante en la matenlumo.
Southern African Folktale
Wiehan de Jager
Karina Vásquez
Áurea Vericat
hispana
2-a nivelo
