Estis knabineto kiu unue vidis la misteran formon en la malproksimo.
Ilyo icinjelengwe cafikile mupepi, amwene ukuti ni namayo uwali sana pabukulu.
Kiam la formo proksimiĝis, ŝi vidis ke ĝi estas tre graveda virino.
Nensoni shakwe, umukashana umunono alikosela na ukupalama mupepi na namayo. “Tufwile twamusunga pamo naifwe, “umukashana umunono uwatemenwe ukwikala na bantu ali ipeleshe. “Tulemusunga bwino na umwana wakwe.”
Sinĝena sed kuraĝa, la knabineto proksimiĝis al la virino. “Ni devas teni ŝin kun ni,” la popolo de la knabineto decidis. “Ni gardos ŝin kaj ŝian infanon sekure.”
Panonofye umwana ali munshila. “Sunka!” “Leta amalangeti!” “Amenshi!” “Suunkaa!!!”
La infano baldaŭ ekvenis. “Puŝu!” “Alportu kovrilojn!” “Akvo!” “Puuuuuŝŝŝŝŝuuu!!!”
Nomba ilyo bamwene umwana, bonse balitolokela kunuma mu kusunguka. “Punda?”
Sed kiam ili vidis la infaneton, ĉiuj saltis malantaŭen ŝokite. “Azeno?!”
Ĉiuj ekdisputis. “Ni diris ke ni gardus la patrinon kaj la infanon sekure, kaj tion ni faros,” diris iuj. “Sed ili alportos al ni malbonŝancon!” diris aliuloj.
Efyo nomba namayo aisangile eka nakabili. Taishibe ifyakucita na icinjelengwe ca mwana. Taishibe ifyakucita umwine.
Kaj tiel la virino trovis sin sola denove. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun tiu stranga infano. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun si mem.
Panuma alisuminafye ukuti ali mwana wakwe elyo nao ali ninyina.
Sed finfine ŝi devis akcepti ke li estas ŝia infano kaj ŝi estas lia patrino.
Nomba, ngacakuti umwana talekula, alifye umunono, fyonse nga fyalipusana. Lelo umwana wa punda alikulile sana icakuti aleka ukukumana mu numa yaba nyina. Elyo nangu eshe shani, ificitwa fyakwe tafyali fya buntu. Inshita yonse ba nyina balifye abanaka na icifukushi. Limo limo balemupela incito sha nama.
Nu, se la infano restis same malgranda, ĉio eble okazus alie. Sed la azeninfano grandiĝis kaj grandiĝis, ĝis li ne plu trovisi lokon sur la dorso de sia patrino. Kaj kiom ajn li klopodis, li ne povis konduti sin kiel homo. Lia patrino estis ofte laca kaj ĉagrenita. Iufoje ŝi devigis lin fari bestan laboron.
Punda alifye awa lubana elyo atampile ukumfwa na icifukushi. Teti acite icili conse. Teti abe ifili fyonse. Ali fulilwe sana icakuti, ubushiku bumo, alipantile ba nyina bapona na panshi.
Konfuzo kaj kolero kreskiĝis en Azeno. Li ne faru ĉi tion kaj li ne faru tion ĉi. Li ne kondutu sin tiel kaj li ne kondutu sin tiel. Li tiel koleriĝis ke iutage li piedbatis sian patrinon al la tero.
Kiam li ĉesis kuri, estis jam nokto, kaj Azeno perdiĝis. “I-a?” li flustris al la mallumo. “I-a?” ĝi resonis al li. Li estis sola. Li buklis sin strikte en pilkoformo kaj eniris profundan kaj maltrankvilan dormadon.
Azeno vekiĝis kaj vidis strangan maljunulon, kiu fikse rigardis lin desupre. Li rigardis en la okulojn de la maljunulo kaj eksentis iom da espero.
Punda aile mu kwikala na shikulu bantu, uwa mufundile inshila sha kwikalilamo ishingi. Punda alyumfwile na ukusambilila, cimo cine na shikulu bantu. Baleyafwana na ukusekela pamo.
Azeno restis kun la maljunulo, kiu instruis lin pri multaj diversaj manieroj vivteni sin. Azeno aŭskultis kaj lernis, samkiel la maljunulo. Ili helpis unu la alian, kaj ili kune ridis.
Ubushiku bumo, shikulu bantu aipwishe punda ukumusenda pamulu wa lupili.
Iun matenon la maljunulo petis Azeno-n porti lin al montopinto.
Azeno trovis sian patrinon, solan kaj funebrantan sian perditan infanon. Ili fikse rigardis unu la alian longtempe. Kaj tiam forte brakumis unu la alian.
Umwana wa donkey na banyina bali kulila pamo elyo balisanga inshila ishingi ishakwikala pamo. Panono panono, bonse ababashinguluka, balupwa bambi balitampa ukwikala bwino.
La azeninfano kaj lia patrino kreskis kunen kaj trovis multajn manierojn vivi kune. Iom post iom aliaj familioj ekloĝis ĉirkaŭe.
Lindiwe Matshikiza
Meghan Judge
AGNES CHIBAMBA
bemba
3-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
