Isang araw, may dalang maraming prutas si mama.
Iun tagon panjo aĉetis multe da fruktoj.
“Kelan namin iyan pwedeng kainin?” tanong namin.
“Mamayang gabi,” sagot ni Mama.
“Kiam ni povas manĝi la fruktojn?” ni demandas. “Ni manĝos la fruktojn ĉi-vespere,” diras panjo.
Pero matakaw si Rahim at hindi siya makapaghintay. Tumikim ng isa at dinagdagan pa ng marami.
Mia frato Rahim estas avida. Li gustumas ĉiujn fruktojn. Li manĝas multe da fruktoj.
“Naku! Tingnan ninyo ang ginawa ni Rahim!” sigaw ni bunso.
“Matakaw si Rahim, at matigas ang ulo,” sabi ko.
“Rigardu, kion faris Rahim!” mia frateto ekkriis. “Rahim petolemas kaj egoistas,” diras mi.
Galit si mama kay Rahim.
Panjo koleras kontraŭ Rahim.
Galit din kami pero ayaw magsisi ni Rahim.
Ni ankaŭ koleras kontraŭ Rahim. Sed Rahim ne bedaŭras.
“Hindi po ba mapaparusahan si Rahim?” tanong ni bunso.
“Ĉu vi ne punos Rahim?” demandas mia frateto.
“Magsisisi ka, Rahim,” banta ni Mama.
“Rahim, vi baldaŭ bedaŭros,” avertas panjo.
At sumama nga ang pakiramdam ni Rahim.
Rahim eksentas sin malbona.
“Aray! Sakit ng tiyan ko,” bulong niya.
“Mia ventro doloras,” flustras Rahim.
Tama nga si Mama. Pinaparusahan na si Rahim ng prutas!
Panjo sciis ke tio okazos. La fruktoj punas Rahim!
Humingi ng tawad si Rahim. “Hinding-hindi na ako magiging masiba,” pangako niya. At pinagbigyan namin siya.
Poste Rahim petas pardonon al ni. “Mi neniam plu tiel avidos,” li promesas. Kaj ni ĉiuj kredas lin.
