A did wahn likl gyal pikni uu fos si di schrienj shiep fram faar out.
Estis knabineto kiu unue vidis la misteran formon en la malproksimo.
Az di shiep kom nier, shi si se a did wahn prignant uman uu suuhn av biebi.
Kiam la formo proksimiĝis, ŝi vidis ke ĝi estas tre graveda virino.
Fried bot briev, di likl gyal pikni go niera tu di uman. “Wi afi kip ar wid wi,” di likl gyal pikni piipl dem se. “We a go kip ar an di pikni sief.”
Sinĝena sed kuraĝa, la knabineto proksimiĝis al la virino. “Ni devas teni ŝin kun ni,” la popolo de la knabineto decidis. “Ni gardos ŝin kaj ŝian infanon sekure.”
Di pikni did suuhn baan. “Push!” “Kyari som blangkit!” “Waata!” “Puuuuuuush!”
La infano baldaŭ ekvenis. “Puŝu!” “Alportu kovrilojn!” “Akvo!” “Puuuuuŝŝŝŝŝuuu!!!”
Bot wen dem si di biebi, evribadi jomp bak an fraitn. “Wahn dangki?!”
Sed kiam ili vidis la infaneton, ĉiuj saltis malantaŭen ŝokite. “Azeno?!”
Evribadi staat kos. “Wi se wi wuda kip mada an pikni sief, an a dat wi a go du,” som a dem se. “Bot dem a go bring bad lok!” som se.
Ĉiuj ekdisputis. “Ni diris ke ni gardus la patrinon kaj la infanon sekure, kaj tion ni faros,” diris iuj. “Sed ili alportos al ni malbonŝancon!” diris aliuloj.
An so di uman en op bai ar self agen. Shi did a wanda wa fi du wid dis foni pikni. Shi did a wanda wa fi du wid ar self.
Kaj tiel la virino trovis sin sola denove. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun tiu stranga infano. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun si mem.
Bot in a di en shi afi aksep se im a fi ar pikni an shi a im mada.
Sed finfine ŝi devis akcepti ke li estas ŝia infano kaj ŝi estas lia patrino.
Nou, ef di pikni did stie a di siem likl saiz, evriting wuda difrant. Bot di dangki pikni gruo an gruo so til im kudn fit pan im mada bak no muor. An no mata ou aad im chrai, im kudn biyiev laik a yuuman biin. Im mada di taiyad aal di taim an no nuo we fi du. Somtaim shi mek im du animal wok.
Nu, se la infano restis same malgranda, ĉio eble okazus alie. Sed la azeninfano grandiĝis kaj grandiĝis, ĝis li ne plu trovisi lokon sur la dorso de sia patrino. Kaj kiom ajn li klopodis, li ne povis konduti sin kiel homo. Lia patrino estis ofte laca kaj ĉagrenita. Iufoje ŝi devigis lin fari bestan laboron.
Ignarans an beksieshan bil op ina di Dangki. Im kudn du dis an im kudn du dat. Im kudn bi laik dis an im kudn bi laik dat. Im get so opset das, wan die, im kik dong im uona mada pan di grong.
Konfuzo kaj kolero kreskiĝis en Azeno. Li ne faru ĉi tion kaj li ne faru tion ĉi. Li ne kondutu sin tiel kaj li ne kondutu sin tiel. Li tiel koleriĝis ke iutage li piedbatis sian patrinon al la tero.
Dangki did shiem-shiem. Im ronwe az faar an a faas az im kud.
Azeno pleniĝis de honto. Li forkuris tiom malproksimen kaj tiom rapide kiom li povis
Bai taim im stap ron, a did nait, an Dangki did laas. “Iihn aahn?” im bieli se ina di daak. “Iihn aahn?” it eko bak. Im did bai imself. Im korl op ina wahn tait baal, an jrap ina a diip an taamentin sliip.
Kiam li ĉesis kuri, estis jam nokto, kaj Azeno perdiĝis. “I-a?” li flustris al la mallumo. “I-a?” ĝi resonis al li. Li estis sola. Li buklis sin strikte en pilkoformo kaj eniris profundan kaj maltrankvilan dormadon.
Dangki wiek op an si wahn schrienj uol man a luk pan im. Im luk ina di uol man yai dem an staat fiil a likl beta.
Azeno vekiĝis kaj vidis strangan maljunulon, kiu fikse rigardis lin desupre. Li rigardis en la okulojn de la maljunulo kaj eksentis iom da espero.
Dangki go an go stie wid di uol man, uu tiich im nof difrant wie fi liv. Dangki lisn an lorn, an di uol man lisn an lorn tu. Dem elp wan aneda, an dem laaf tugeda.
Azeno restis kun la maljunulo, kiu instruis lin pri multaj diversaj manieroj vivteni sin. Azeno aŭskultis kaj lernis, samkiel la maljunulo. Ili helpis unu la alian, kaj ili kune ridis.
Wan maanin, di uol man aks Dangki fi kyari im go op wahn moutn tap.
Iun matenon la maljunulo petis Azeno-n porti lin al montopinto.
Wie op ina di kloud dem, dem jrap asliip. Dangki jriim se im mada did sik an a kaal im. An wen im wiek op…
Alte inter la nuboj ili dormiĝis. Azeno sonĝis, ke lia patrino malsanas kaj vokis lin. Kaj tiam li vekiĝis…
… di kloud dem an im fren di uol man, gaan.
… la nuboj estis malaperintaj, kune kun lia amiko, la maljunulo.
Dangki nou nuo we fi du.
Azeno finfine sciis, kion fari.
Dangki fain im mada bai ar self a baal fi ar pikni. Dem luk pan wan aneda fi a lang taim. An den dem og op wan aneda tait-tait.
Azeno trovis sian patrinon, solan kaj funebrantan sian perditan infanon. Ili fikse rigardis unu la alian longtempe. Kaj tiam forte brakumis unu la alian.
Di dangki pikni an im mada gruo tugeda an fain uol iip a wie fi liv wid wan aneda. Afta a wail, ada fambili staat fi liv roun dem.
La azeninfano kaj lia patrino kreskis kunen kaj trovis multajn manierojn vivi kune. Iom post iom aliaj familioj ekloĝis ĉirkaŭe.
Lindiwe Matshikiza
Meghan Judge
Georgette McGlashen
kreola (jamajka)
3-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
