Dis a Kalaahi. Shi a sevn iez uol. Ar niem miin ‘di gud-wan’ inna fi ar langgwij, Lubukuusu.
Jen Khalai. Ŝi havas sep jarojn. Ŝia nomo signifas “la bonulo” en ŝia lingvo, la lubukusa.
Kalaahi wiek op an a taak tu di arinj chrii. “Du arinj, gruo big an gi wi uol iip a raip arinj.”
Khalai vekiĝas kaj parolas al la oranĝujo. “Oranĝujo, mi petas, kresku granda kaj donu al ni multe da maturaj oranĝoj.”
Kalaahi waak go a skuul. Pan ar wie shi taak tu di graas. “Du graas, gruo griin-griin an dohn jrai op.”
Khalai piediras al la lernejo. Survoje ŝi parolas al la herbo. “Herbo, mi petas, kresku verda kaj ne sekiĝu.”
Kalaahi paas wail flowaz. “Du flowaz, gwaan blasom so mi kyan put yu ina mi ier.”
Khalai preterpasas sovaĝajn florojn. Floroj, mi petas, daŭre floru, tiel ke mi povos meti vin en mian hararon.
A skuul, Kalaahi taak tu di chrii inna di migl a di skuulyaad. “Du chrii, push out big lim so wi kyan get fi riid anda yu shied.”
En la lernejo Khalai parolas al la arbo en la centro de la korto. “Arbo, mi petas, kreskigu grandajn branĉojn, tiel ke ni povas legi sub via ombro.”
Kalaahi taak tu di ejin roun ar skuul. “Du, gruo chrang an tap bad piipl fram kom iihn ya.”
Khalai parolas al la arbedo, kiu ĉirkaŭas ŝian lernejon. “Mi petas, kresku forta kaj haltigu la malbonulojn enveni.”
Wen Kalaahi go bak uom fram skuul, shi go luk pan di arinj chrii. “Yu arinj dem raip yet?” Kalaahi aks.
Kiam Khalai revenas hejmen de la lernejo, ŝi vizitas la oranĝujon. “Ĉu viaj oranĝoj jam estas maturaj?” demandas Khalai.
“Di arinj dem stil griin,” Kalaahi bieli se. “Mi wi si yu tumaro arinj chrii,” Kalaahi se. “Miebi dem taim de yu wi av wahn raip arinj fi me!”
“La oranĝoj estas ankoraŭ verdaj,” Khalai suspiras. “Mi morgaŭ revidos vin, oranĝujo,” Khalai diras. “Eble tiam vi havos maturan oranĝon por mi!”
Ursula Nafula
Jesse Pietersen
Georgette McGlashen
kreola (jamajka)
2-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
