Odongo e Apiyo vivevano in città con loro padre. Non vedevano l’ora delle vacanze. Non solo perché la scuola chiudeva, ma perché sarebbero andati a visitare la loro nonna. Lei viveva in un villaggio di pescatori vicino ad un grande lago.
Odongo kaj Apiyo loĝis en la urbo kun sia patro. Ili antaŭĝojis la ferioperiodon. Ne nur pro la lernejo estis fermita, sed pro ili vizitis sian avinon. Ŝi loĝis en fiŝkaptista vilaĝo proksime al granda lago.
Odongo e Apiyo erano emozionati perché era ora di visitare la nonna di nuovo. La notte prima, prepararono le valigie e si prepararono al lungo viaggio che li avrebbe portati al villaggio.
Odongo kaj Apiyo estis ekscititaj, ĉar venis la tempo viziti sian avinon denove. La antaŭan nokton ili pakis siajn sakojn kaj pretiĝis por la longa vojaĝo al ŝia vilaĝo. Ili ne povis dormi kaj parolis la tutan nokton pri la ferio.
La mattina dopo, molto presto, partirono per il villaggio nella macchina del papà. Guidarono attraverso montagne, animali selvaggi e piantagioni di tè. Contarono le macchine e cantarono canzoni.
Frue la sekvan matenon, ili foriris vilaĝen en la aŭto de sia patro. Ili veturis preter montoj, sovaĝaj bestoj kaj teplantejoj. Ili kalkulis aŭtojn kaj kantis kantojn.
Dopo un po’, i bambini erano stanchi e si addormentarono.
Post iom da tempo, la infanoj laciĝis kaj ekdormiĝis.
Papà svegliò Odongo e Apiyo appena arrivarono al villaggio. Trovarono Nyar-Kanyada, la loro nonna, mentre riposava su un tappeto sotto un albero. Nyar-Kanyada in Luo significa “Figlia della gente di Kanyada”. Era una donna forte e bellissima.
Patro vekis Odongon kaj Apijon dum ili alvenis en la vilaĝon. Ili trovis Nyar-Kanyada, sian avinon, ripozantan sur mato sub arbo. Nyar-Kanyada en Luo, signifas ‘filino de la popolo de Kanyada’. Ŝi estis forta kaj bela virino.
Nyar-Kanyada diede loro il benvenuto nella sua casa e ballò intorno alla stanza cantando con gioia. I suoi nipotini erano emozionati di darle regali che le avevano portato dalla città. “Prima apri il mio regalo,” disse Odongo. “No, prima il mio!” disse Apiyo.
Nyar-Kanyada bonvenigis ilin en la domon kaj dancis ĉirkaŭ la ĉambro kantante kun ĝojo. Ŝiaj genepoj ĝojis doni al ŝi la donacojn, kiujn ili alportis de la urbo. “Unue malfermu mian donacon,” diris Odongo. “Ne, mia donaco unue!” diris Apiyo.
Dopo che aprì i regali, Nyar-Kanyada benedì i suoi nipotini nel modo tradizionale.
Post kiam ŝi malfermis la donacojn, Nyar-Kanyada benis siajn nepojn laŭ tradicia maniero.
Poi Odongo e Apiyo uscirono in giardino. Inseguirono farfalle e uccellini.
Tiam Odongo kaj Apiyo iris eksteren. Ili postkuris papiliojn kaj birdojn.
Si arrampicarono sugli alberi e si schizzarono con l’acqua del lago.
Ili grimpis arbojn kaj plaŭdis en la akvon de la lago.
Quando diventò buio, tornarono a casa per cena. Prima che potessero finire di mangiare, si stavano per addormentare!
Je mallumo, ili revenis al la domo por vespermanĝi. Antaŭ ol ili povis finmanĝi, ili endormiĝis!
Il giorno seguente, il papà ripartì per tornare in città, lasciando i bambini con Nyar-Kanyada.
La sekvan tagon, la patro de la infanoj veturis reen al la urbo lasante ilin kun Nyar-Kanyada.
Odongo e Apiyo aiutarono la nonna con le faccende di casa. Andarono a prendere l’acqua e la legna per il fuoco. Raccolsero le uova dalle galline e le verdure dal giardino.
Odongo kaj Apiyo helpis sian avinon pri hejmaj taskoj. Ili alportis akvon kaj brullignon. Ili kolektis ovojn de la kokinoj kaj plukis legomfoliojn el la ĝardeno.
Nyar-Kanyada insegnò ai suoi nipotini come fare soffici ugali da mangiare con lo stufato. Mostrò loro come fare il riso al cocco da mangiare con il pesce arrosto.
Nyar-Kanyada instruis siajn genepojn fari molan ugali por manĝi kun stufaĵo. Ŝi montris al ili kiel fari kokosan rizon por manĝi kun rostitaj fiŝoj.
Una mattina, Odongo portò le mucche di sua nonna a pascolare. Incapparono nella fattoria del vicino. Il contadino era arrabbiato con Odongo. Lo minacciò di tenersi le mucche per aver mangiato il suo raccolto. Dopo quel giorno il bambino si assicurò che le mucche non finissero di nuovo nei guai.
Unun matenon, Odongo prenis la bovinojn de sia avino por paŝti. Ili kuris sur la bienon de najbaro. La kamparano koleris kontraŭ Odongo. Li minacis posedi la bovinojn pro manĝado de siajn rikoltojn. Post tiu tago, la knabo certigis, ke la bovinoj ne faris problemojn denove.
Un altro giorno, i bambini andarono al mercato con Nyar-Kanyada. Lei aveva una bancarella che vendeva verdure, zucchero e sale. Ad Apiyo piaceva dire ai clienti i prezzi della merce. Odongo preparava i sacchetti con le cose che i clienti avevano comprato.
En alia tago, la infanoj iris al la bazaro kun Nyar-Kanyada. Ŝi havis budon por vendi legomojn, sukeron kaj sapon. Apiyo ŝatis diri al klientoj la prezon de varoj. Odongo pakus tion, kion aĉetis la klientoj.
Alla fine della giornata bevvero tè chai insieme. Aiutarono la nonna a contare i soldi che aveva guadagnato.
Je la fino de la tago ili kune trinkis chai-teon. Ili helpis avinon kalkuli la monon, kiun ŝi gajnis.
Ma troppo presto le vacanze finirono e i bambini dovettero tornare in città. Nyar-Kanyada diede a Odongo un cappello e ad Apiyo una felpa. Preparò del cibo per il loro viaggio.
Sed tro baldaŭ finiĝis la ferioj kaj la infanoj devis reiri al la urbo. Nyar-Kanyada donis al Odongo ĉapon kaj al Apiyo puloveron. Ŝi pakis manĝaĵojn por ilia vojaĝo.
Quando il padre arrivò a prenderli, loro non volevano andarsene. I bimbi pregarono Nyar-Kanyada di andare con loro in città. Lei sorrise e disse “Sono troppo vecchia per la città. Aspetterò che veniate a trovarmi di nuovo al mio villaggio.”
Kiam ilia patro venis por venigi ilin, ili ne volis foriri. La infanoj petegis Nyar-Kanyadan, ke li iru kun ili al la urbo. Ŝi ridetis kaj diris: “Mi estas tro maljuna por la urbo. Mi atendos, ke vi revenu al mia vilaĝo.”
Odongo e Apiyo la abbracciarono forte e la salutarono.
Odongo kaj Apiyo ambaŭ brakumis ŝin forte kaj adiaŭis.
Quando Odongo e Apiyo tornarono a scuola, raccontarono ai loro amici della vita nel villaggio. Alcuni bambini pensarono che la vita in città fosse bella. Altri pensarono che il villaggio fosse meglio. Ma soprattutto, tutti concordarono sul fatto che Odongo e Apiyo avessero una nonna fantastica!
Kiam Odongo kaj Apiyo reiris al la lernejo, ili rakontis al siaj amikoj pri la vivo en la vilaĝo. Iuj infanoj sentis, ke la vivo en la urbo estas bona. Aliaj opiniis, ke la vilaĝo estas pli bona. Sed ĉefe ĉiuj konsentis, ke Odongo kaj Apiyo havas mirindan avinon!
Violet Otieno
Catherine Groenewald
Laura Pighini
Sonia Pighini
itala
4-a nivelo
