གནའ་སྔ་མོའི་དུས་སུ། འཛམ་བུའི་གླིང་གི་མི་ཚང་མས་གཅིག་ཀྱང་ཤེས་གི་མ་རེད། མི་རྣམས་ཀྱིས་ཞིང་འདེབས་ཤེས་གི་མ་རེད། རས་འཐག་ཤེས་གི་མ་རེད། ལྕགས་རིགས་ཀྱི་ལག་ཆ་ཡང་བཟོ་ཤེས་གི་མ་རེད། འཛམ་བུའི་གླིང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ནམ་མཁའ་ན་བཞུགས་ཡོད་པའི་ལྷ་ཆེན་པོ་ནེ་མས་ཞུ་བ་ཁོང་གི་ཕྱག་ན་ཡོད་པ་རེད། ཁོང་གིས་ཤེས་བྱ་དེ་ཚང་མ་རྫ་མ་ཞིག་གི་ནང་ལ་བཅུག་ནས་བདག་པོ་བརྒྱབ་ཡོད་པ་རེད།
Longe, longe antaŭe la homoj ne sciis ion ajn. Ili ne sciis kiel farmi kultivaĵojn aŭ kiel teksi tukojn aŭ kiel fari ferajn ilojn. La dio Nyame supre en la ĉielo havis ĉiun saĝecon de la mondo. Li tenis ĝin sekura en argila kruĉo.
ཉི་མ་གཅིག་ལ་ལྷ་ནེ་མས་ཁོང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ ཨ་ནན་སི་ ལ་གནང་རྒྱུ་བྱས་པ་རེད། ནམ་རྒྱུན་ནེ་མས་རྫ་མ་དེའི་ནང་ལ་གཟིགས་སྐབས་ཁོང་གིས་དོན་དག་གསར་པ་རེ་ཤེས་གིན་ཡོད་ལ། དེའི་རྐྱེན་གྱིས་ཁོ་རང་སྣང་བ་སྐྱིད་པོ་ཞིག་བྱུང་བ་རེད།
Unu tagon, Nyame decidis ke li donos la kruĉon de saĝeco al Anansi. Ĉiam kiam Anansi rigardis en la argilan kruĉon, li lernis ion novan. Ĝi estis tiel ekscita!
སྐབས་དེར། ཧམ་སེམས་ཆེ་བའི་ནེ་མས་ཀྱི་སེམས་ལ། “ངས་རྫ་མ་འདི་ཤིང་སྡོང་མཐོན་པོ་ཞིག་གི་རྩེ་ལ་སྦེད་དགོས་ཀྱི་འདུག དེ་ལྟར་བྱས་པ་ཡིན་ན་འདི་ཚང་མ་ང་རང་གཅིག་པོར་དབང་གི་རེད།” ཁོ་རང་གིས་དེ་འདྲ་ཞིག་བསམ་པ་རེད། ཁོང་གིས་ཐག་པ་རིང་པོ་ཞིག་རྒྱུས་པ་དང་། ཐག་པ་དེས་རྫ་མ་དེ་ལ་སྐེ་རགས་བཅིངས་པ་ལྟར་དཀྲིས་བརྒྱབ་ནས་བཅིངས། ཐག་པའི་སྣེ་མོ་གཅིག་ཁོ་རང་གི་མདུན་གྱི་སྐེད་པ་ལ་བཏགས་པ་རེད། དེ་ནས་ཁོ་རང་ཤིང་སྡོང་དེའི་རྩེ་ལ་འཛེག་རྒྱུ་བྱས་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། ཁོ་རང་ཡར་འཛེག་སྐབས་སུ་རྫ་མ་དེ་ཁོའི་པུས་མགོ་ལ་འཐོག་ནས་ཤིང་སྡོང་གི་རྩེ་ལ་འཛེག་ཁག་པོ་བྱུང་བ་རེད།
Avida Anansi pensis, “mi tenos la kruĉon ĉe la supro de alta arbo. Tiel mi povas havi ĉion por mi mem!” Li ŝpinis longan fadenon, bobenis ĝin ĉirkaŭ la argilan kruĉon kaj ligis ĝin al sia stomako. Li komencis grimpi la arbon. Sed estis malfacile grimpi la arbon kun la kruĉo frapanta liajn genuojn la tutan tempon.
ཁོ་རང་ཡར་འཛེག་ཐེངས་རེར་ཁོང་གི་བུ་ཆུང་བ་དེ་ཡོང་ནས་ཤིང་སྡོང་གི་རྩར་ལངས་ཏེ་ཁོ་ལ་བལྟས་བསྡད་པ་རེད། དེ་ནས་བུ་ཆུང་བ་དེས་ཨ་ཕ་ལགས་ལ། རྫ་མ་དེ་ཁྱེད་ཀྱི་རྒྱབ་ལ་བཏགས་ནས་འཛེག་ན་ལས་སླ་མོ་མེད་འགྲོ། ཅེས་བསམ་ཚུལ་ཞུས་པ་རེད། དེ་ནས་ ཨ་ནན་སི་ ཡིས་རྫ་མ་དེ་ཁོང་གི་རྒྱབ་ལ་བཏགས་ནས་ཡར་འཛེག་པ་དང་། དེ་ནི་མདུན་ལ་བཏགས་པ་ལས་ཧ་ཅང་གི་ལས་སླ་མོར་བྱུང་བ་རེད།
La tutan tempon la juna filo de Anansi estis observanta malsupre ĉe la trunko de la arbo. Li diris, “Ĉu ne estus pli facile grimpi se vi anstataŭe ligus la kruĉon al via dorso?” Anansi provis ligi la argilan kruĉon plenan de saĝeco al sia dorso, kaj tio vere estis multe pli facila.
ཅུང་མ་འགོར་བར་ཁོ་རང་ཤིང་སྡོང་གི་རྩེ་ལ་འཛེག་ཐུབ་སོང་བ་རེད། དེ་ནས་ཁོང་གིས་ངལ་གསོ་ཞིར་བསམ་བློ་བཏང་དུས། སྤྱིར་ན་འཛམ་བུའི་གླིང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ང་རང་གཅིག་པོར་དབང་དགོས་པ་ཡིན་ཀྱང་། ངའི་བུ་འདི་ང་ལས་རིག་པ་སྤྱང་པོ་འདུག ཨ་ནན་སི་ ཡིས་དེ་ལྟར་བསམ་པ་དང་ཁོང་ཁྲོ་ཆེན་པོ་ལངས་ཏེ། རྫ་མ་དེ་ཤིང་སྡོང་གི་རྩེ་ནས་ས་ལ་གཡུག་པ་རེད།
Tujtuje li atingis la supron de la arbo. Sed tiam li haltis pensante, “mi devus esti tiu kiu havas ĉiun saĝecon sed jen mia filo estis pli lerta ol mi!” Anansi estis tiel kolera pri tio ĉi ke li ĵetis la argilan kruĉon malsupren for de la arbo.
རྫ་མ་དེ་ས་ལ་བརྒྱབ་ནས་ཆག་སྟེ་གས་འཐོར་དུ་ཕྱིན་པ་རེད། དེ་དང་མཉམ་དུ་རྫ་མའི་ནང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ས་ལ་འཐོར་བ་དང་། དེ་དག་མི་ཚང་མས་བཏུས་ནས་ཚང་མར་ཐོབ་སོང་བ་རེད། དུས་དེ་ནས་བཟུང་མི་རྣམས་ཀྱིས་ཤིང་འདེབས་རྒྱུ་དང་། རས་འཐག་རྒྱུ། ལྕགས་རིགས་ཀྱི་ལག་ཆ་བཟོ་རྒྱུ། དེའི་ཕན་གྱི་ཤེས་བྱ་ཧ་ཅང་མང་པོ་ཞིག་ཤེས་པ་དེ་ལྟར་དུ་བྱུང་བ་རེད།
Ĝi frakasiĝis en pecojn sur la tero. La saĝeco estis libera por dividiĝi inter ĉiuj. Kaj tiel la homoj lernis farmi, teksi tukojn, fari ferajn ilojn, kaj ĉiujn aliajn aferojn kiujn homoj scias fari.
Ghanaian folktale
Wiehan de Jager
འདབ་དྲུག Dabtruk, པཱཊ་རིག་ཌཱོཌ། Patrick Dowd, ཆུ་ཚང་བསོད་ནམས་རིན་ཆེན། Chusang Sonam Rinchen
པད་མ་ཆོས་སྒྲོན། Pema Choedon
tibeta
3-a nivelo
