Iun tagon regis malsato en la lando. Aglo devis paŝi tre malproksimen por trovi manĝaĵon. Ŝi revenis tre laca. “Devas esti pli facila maniero vojaĝi!” diris Aglo.
Panuma yakubuuka ulucelo, Inkoko yakwata amaano. Yatampile ukutoola amasako ukufuma ku fyuni fyonse. Ati, “Tiyeni tubililile pamo aya masako pa muulu wa aya twakwata. Limbi kuti catwangukilako mumyendele. ”
Post bona dormo Kokino havis brilan ideon. Ŝi komencis kolekti la falintajn plumojn el ĉiuj siaj birdaj amikoj. “Ni kudru ilin kunen super niaj propraj plumoj,” ŝi diris. “Eble tio faros vojaĝi pli facila afero.”
Pungwa ewalifye na keela mu mushi, kanshi ewabalilepo no kubila. Aipangila amapindo ayasuma saana no kupupukila mu muulu umutali. Inkoko epakwashima akeela, nomba yalifilwa ukubila kumulandu wa kunaka. Epakusha akeela pa kabati, yaaya mukupekanya ifyakulya fya baana.
Aglo estis la sola en la vilaĝo kun kudrilo, do ŝi komencis kudri unue. Ŝi faris al si paron da belaj flugiloj kaj flugis alta super Kokino. Kokino prunteprenis la kudrilon, sed ŝi baldaŭ laciĝis pri kudrado. Ŝi lasis la kudrilon sur la ŝranko kaj iris en la kuirejon por prepari manĝaĵon por siaj infanoj.
Nomba ifyuni fimbi fyalimwene uko pungwa apupwike. Fyalomba Inkoko ukufyashimako akeela pakuti nafyo fibilileko amasako. Mu kashitafye akanoono, ifyuni ifingi fyayamba ukulapupuka mu muulu.
Sed la aliaj birdoj vidis Aglon flugi for. Ili petis Kokinon prunti al ili la kudrilon por fari flugilojn ankaŭ por ili mem. Baldaŭ birdoj flugis ĉie supre en la ĉielo.
Kiam la lasta birdo redonis la pruntitan kudrilon, Kokino ne estis tie. Do ŝiaj infanoj prenis la kudrilon kaj ekludis kun ĝi. Kiam ili laciĝis pri la ludo, ili lasis la kudrilon en la sablo.
Mu nshita ya cungulo, Pungwa abwela. Aaleefwaya akeela pakuti alundeko amasako nayambi no kubililila ayanenwike elyo aile pa bulendo bwakwe. Inkoko ekwamba ukufwaya akeela. Yafwaya mu cikini. Yafwaya mu lubansa, akeela tekakumoneka.
Poste tiun posttagmezon, Aglo revenis. Ŝi petis la kudrilon por ripari iujn plumojn kiuj malfiksiĝis sur ŝia vojaĝo. Kokino rigardis la ŝrankon. Ŝi rigardis en la kuirejon. Ŝi rigardis en la korton. Sed la kudrilo troviĝis nenie.
“Mpelakofye ubushiku bumo,” Inkoko yapaapaata Pungwa. “Elyo ukeesabikako amasako ku mapindo yobe no kupupuka ukuya mukufwaya ifyakulya na kabili.” Pungwa epakuti “Nakupelafye ubushiku bumo, nga wafilwa ukumona akeela kandi, ukampeela umwana obe umo nga malipilo.”
“Nur donu al mi tagon,” Kokino petegis Aglon. “Tiam vi povos ripari vian flugilon kaj flugi por akiri manĝaĵon denove.” “Nur unu tagon pli,” diris Aglo. “Se vi ne trovos la kudrilon, vi devos doni al mi unu el viaj idoj kiel pagon.”
Ubushiku bwakonkelepo, elyo Pungwa aishile, aasangile Inkoko ileefwaya akeela mumucanga. Pungwa epakupupukila panshi bwangu-bwangu no kwikatapo akaana kankoko kamo no kukasenda. Ukufuma apopene lyonse Pungwa nga isa asanga Inkoko ileefwaya akeela mumucanga.
Kiam Aglo venis la venontan tagon, ŝi trovis Kokinon skrapantan en la sablo, sed neniu kudrilo. Do Aglo flugis tre rapide kaj kaptis unu el la idoj. Ŝi forportis ĝin. Ĉiam post tiam, kiam ajn Aglo aperas, ŝi trovas Kokinon skrapantan en la sablo por la kudrilo.
Kiam la ombro de la flugilo de Aglo falas sur la kampo, Kokino avertas siajn idojn. “Eliru el la nuda kaj seka tereno.” Kaj ili respondas, “Ni ne estas malsaĝuloj. Ni kuros.”
Ann Nduku
Wiehan de Jager
Sandra Mulesu
bemba
3-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
