Bis nia para fatin ki’ik iha ha’u nia suku okupadu ho ema no bis sira ne’ebé nakonu. Iha rai, iha sasán barak liu-tan atu hatama. Konjak sira hakilar naran destinu bis sira atu ba.
Ĉe la malgranda bushaltejo en mia vilaĝo estis multa agado de homoj kaj superŝarĝitaj busoj. Sur la tero estis eĉ pli da ŝarĝoj. Helpantoj kriis la loknomojn kien iliaj busoj iris.
“Sidade! Sidade! Ba Oeste!” Ha’u rona konjak ida hakilar. Ne’e mak bis ida ne’ebé ha’u presija atu foti.
“Urbo! Urbo! Iranta okcidenten!” Mi aŭdis helpanton krii. Tio estis la buso, kiun mi devis kapti.
Bis sidade nian besik atu nakonu, maibé ema barak mós sei dudu malu atu sa’e bis ne’e. Balun arruma sira nia mala iha bis nian parte okos. Balun seluk tau mala sira iha raga sira iha bis laran.
La urba buso estis preskaŭ plena, sed pli da homoj ankoraŭ antaŭenpuŝis. Iuj enmetis sian pakaĵon sub la buso. Aliaj metis la siajn interne sur la rakojn.
Pasajeiru foun sira kaer didi’ak sira nia tikete metin no buka dadaun fatin ba sira atu tuur iha bis ne’ebé nakonu. Feto sira halo sira nia oan ki’ik sira konfortavel ba viajen ne’ebé naruk.
Novaj pasaĝeroj kroĉis siajn biletojn, dum ili serĉis ie sidiĝi en la homplena buso. Virinoj kun junaj infanoj faris ilin komfortaj por la longa vojaĝo.
Ha’u tur besik ba janela. Ema ne’ebé tuur iha ha’u nia sorin kaer metin hela plastiku kor matak ida. Nia hatais sandalla tuan ida, jaketa tuan ida, no nia sente nervozu.
Mi alpremiĝis apud fenestro. Tiu, kiu sidis apud mi tenis firme verdan plastan sakon. Li portis malnovajn sandalojn, eluzitan mantelon, kaj li aspektis nervoza.
Ha’u haree ba liur no realiza katak ha’u husik ha’u nia suku, fatin ne’ebé ha’u moris ba. Ha’u atu ba sidade boot.
Mi rigardis eksteren el la buso kaj rimarkis ke mi forlasis mian vilaĝon, la lokon, kie mi kreskis. Mi estis survoje al la granda urbo.
Ema sa’e kompleta ona no pasajeiru sira tuur hotu ona. Vendedor ambulantes sira sei dudu sira nia aan tama ba bis laran atu fa’an sasán ba pasajeiru sira. Ema sira hotu hakilar naran sasán saida de’it mak disponivel atu fa’an. Sira nia liafuan sira komik ba ha’u.
La ŝarĝado estis finfarita kaj ĉiuj pasaĝeroj sidis. Kolportistoj ankoraŭ enŝoviĝis en la buson por vendi siajn varojn al la pasaĝeroj. Ĉiuj kriis la nomojn de la haveblaj varoj. La vortoj sonis al mi strangaj.
Pasajeiru balun sosa bebida, seluk sosa snek ki’ik no komesa nata. Ba sira seluk ne’ebé laiha osan, hanesan ha’u, so haree de’it.
Kelkaj pasaĝeroj aĉetis trinkaĵojn, aliaj aĉetis malgrandajn manĝetojn kaj komencis maĉi. Tiuj, kiuj ne havis monon, kiel mi, nur rigardis.
Atividade sira ne’e interrompe husi bis ninia lian, sinál ida katak ami prontu atu viajen. Konjak hakilar ba vendedor sira atu sai husi kareta.
Ĉi tiujn agadoj interrompsj la hupado de la buso, signo ke ni pretis foriri. La helpanto kriis ke la kolportistoj eliru.
Vendedor sira dudu malu atu sai husi bis. Balun fó fila osan restu ba vianjante sira. Seluk koko atu fa’an sasán balun tan iha momentu ikus.
Kolportistoj puŝis unu la alian por elbusiĝi. Kelkaj redonis monŝanĝon al la vojaĝantoj. Aliaj faris lastatempajn klopodojn vendi pli da aĵoj.
Iha momentu bis ne’e husik fatin para nian, ha’u hateke ba liur husi janela. Ha’u hanoin karik ha’u sei fila fali ba ha’u nia suku aban-bainrua.
Kiam la buso forlasis la bushaltejon, mi fiksrigardis tra la fenestro. Mi demandis min ĉu mi iam revenos al mia vilaĝo.
Bainhira viajen lao dadaun, bis laran sente manas loos. Ha’u taka ha’u nia matan espera atu toba.
La vojaĝo progresis, kaj la interno de la buso tre varmiĝis. Mi fermis miajn okulojn esperante dormi.
Maibé ha’u nia hanoin fila fali ba ha’u nia uma. Karik ha’u nia mama sei seguru? Karik ha’u nia koellu foti osan ruma? Karik ha’u nia maun hanoin hetan atu rega ha’u nia ai-oan sira?
Sed mia menso vagis hejmen. Ĉu mia patrino estos sekura? Ĉu miaj kunikloj havigos monon? Ĉu mia frato memoros akvumi miajn ĝermintajn arbetojn?
Iha dalan, ha’u hanoin hetan naran fatin ne’ebé uluk ha’u nia tiu hela ba iha sidade boot ne’e. Ha’u sei nafatin temi naran ne’e kuandu ha’u atu toba dadaun.
Survoje mi enmemorigis la nomon de la loko, kie mia onklo loĝis en la granda urbo. Mi ankoraŭ murmuris ĝin, kiam mi ekdormis.
Oras sia depois, ha’u hadeer tanba iha lian maka’as no bolu pasajeiru sira atu fila ba ha’u nia suku. Ha’u kaer ha’u nia pasta ki’ik no haksoit sai husi bis.
Naŭ horoj poste mi vekiĝis pro laŭta ekbruo kaj voko al pasaĝeroj kiuj reiros al mia vilaĝo. Mi ekprenis mian saketon kaj saltis el la buso.
Bis ne’ebé atu fila nakonu lalais loos. Lakleur nia sei fila ba fali leste. Buat ne’ebé importante tebes ba ha’u agora, mak atu buka ha’u nia tiu nia uma.
La buso veturonta reen rapide pleniĝis . Baldaŭ ĝi reiros orienten. La plej grava afero por mi nun estis serĉi la domon de mia onklo.
Verkita de: Lesley Koyi, Ursula Nafula
Ilustrita de: Brian Wambi
Tradukita de: Aurelio da Costa
Laŭtlegita de: Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
Lesley Koyi, Ursula Nafula
Brian Wambi
Aurelio da Costa
Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
tetuna
3-a nivelo
