Sakima hela ho ninia inan-papa no ninia alin feto tinan 4. Sira hela iha ema riku ida ninia rai. Sira ninia uma du’ut mak ikus liu iha liña ai-hun sira.
Sakima vivis kun siaj gepatroj kaj sia kvarjara fratino. Ili vivis sur la tereno de riĉulo. Ilia pajlo-tegmenta kabano staris je la fino de arbovico.
Bainhira Sakima iha tinan 3, nia moras no lakon tiha ninia vizaun. Sakima labarik mane ida ne’ebé iha talentu tebes.
Kiam Sakima havis tri jarojn, li malsanis kaj perdis sian vidon. Sakima estis talentplena knabo.
Sakima halo buat barak ne’ebé labarik mane idade neen seluk lahalo. Hanesan, nia bele tuur ho adultu seluk iha suku laran no diskute kona-ba asuntu importante sira.
Sakima faris multajn aferojn, kiujn aliaj sesjaraj knaboj ne faris. Ekzemple li povis sidi kun la pli aĝaj vilaĝanoj kaj diskuti gravajn aferojn.
Sakima ninia inan-papa servisu iha ema riku ne’e ninia uma. Sira sai husi uma sedu no fila tarde iha kalan. Sakima hela de’it iha uma ho ninia alin feto ki’ik.
La gepatroj de Sakima laboris ĉe la domo de la riĉulo. Ili eliris la hejmon frumatene kaj revenis malfrue vespere. Sakima estis lasita kun sia fratineto.
Sakima gosta kanta muzika sira. Loron ida ninia inan husu nia, “O aprende kansaun sira ne’e husi ne’ebé, Sakima?”
Sakima ŝategis kanti kantojn. Iun tagon lia patrino demandis lin, “De kie eklernis vi tiujn ĉi kantojn, Sakima?”
Sakima hatan “Sira mosu de’it mai, mama. Hau rona sira iha ha’u nia ulun no depois ha’u kanta.”
Sakima ripondis, “Ili simple venas, patrino. Mi aŭdas ilin en mia kapo kaj tiam mi kantas.”
Sakima gosta kanta ba ninia alin feto ki’ik, bainhira nia sente hamlaha. Ninia alin feto sei rona nia kanta nia kansaun favoritu. Nia sei dansa tuir muzika nia ritmu relaxante ne’e.
Sakima ŝatis kanti por sia fratineto, precipe se ŝi malsatis. Lia fratino aŭskultus lin kanti sian plej ŝatatan kanton. Ŝi kutimis svingiĝi laŭ la trankviliga melodio.
“O bele kanta tan no bebeik, Sakima,” ninia alin feto sei husu nia. Sakima sei aseita no kanta tutan bebeik.
“Ĉu vi povas kanti ĝin ree kaj ree, Sakima?” lia fratino petis lin. Sakima do akceptis kaj kantis ĝin ree kaj ree.
Kalan ida bainhira ninia inan-aman fila uma, sira hotu nonok de’it. Sakima hatene katak iha buat balun ne’ebé laloos.
Iun vesperon, kiam liaj gepatroj revenis hejmen, ili tre silentis. Sakima sciis ke io ne ĝustas.
“Saida mak laloos, ama, apa?” Sakima husu. Sakima aprende katak ema riku ne’e nia oan mane lakon. Rai nain mane ne’e triste tebes no sente mesak de’it.
“Kio ne ĝustas, patrino, patro?” Sakima demandis. Sakima sciĝis ke la filo de la riĉulo mankas. La viro estis tre malĝoja kaj soleca.
“Ha’u bele kanta ba nia. Nia bele sente kontente fila-fali,” Sakima hateten ba ninia inan-papa. Maibé ninia inan-papa la-rona nia. “Nia ema riku tebes ida. O labarik matan delek ida. O hanoin o nia kansaun bele ajuda nia?”
“Mi povas kanti por li. Li eble feliĉos denove,” Sakima diris al siaj gepatroj. Sed liaj gepatroj malakceptis lin. “Li estas tre riĉa. Vi nur estas blinda knabo. Ĉu vi kredas ke via kanto povos helpi lin?”
Maske nune’e, Sakima la lakon esperansa. Ninia alin feto suporta nia. Nia dehan, “Sakima ninia kansaun halo ha’u sente kalma bainhira ha’u hamlaha. Kansaun sira ne’e sei halo ema riku ne’e mós sente kalma.”
Tamen Sakima ne rezignis. Lia fratineto subtenis lin. Ŝi diris, “La kantoj de Sakima trankviligas min, kiam mi malsatas. Ili trankviligos ankaŭ la riĉulon.”
Loron tuir mai, Sakima husu ninia alin feto atu lori nia ba ema riku ne’e ninia uma.
La sekvan tagon Sakima petis sian fratineton gvidi lin al la domo de la riĉulo.
Nia hamriik iha janela boot ida no okos no komesa kanta ninia kansaun favoritu. Neineik, ema riku ne’e ninia ulun komesa atu mosu liuhosi janela boot ne’e.
Li staris sub granda fenestro kaj ekkantis sian plej ŝatatan kanton. Malrapide la kapo de la riĉulo ekaperis tra la granda fenestro.
Ajudante sira hapara sá de’it mak sira halo hela. Sira rona ba Sakima ninia kansaun furak sira. Maibé ida husi sira dehan “Laiha ema ida mak bele konsola ita nia patraun. Labarik matan-aat ida ne’e hanoin nia bele konsola patraun ka?”
La laboristoj haltigis sian laboron. Ili aŭskultis la belan kanton de Sakima. Sed unu el la viroj diris, “Neniu povis konsoli la ĉefon. Ĉu tiu blinda knabo kredas ke li povas konsoli lin?”
Sakima remata hananu ninia kansaun no fila atu ba uma. Maibé ema riku ne’e halai sai lalais no dehan,” Favor ida kanta tan dala ida.”
Sakima finis la kantadon kaj turniĝis por foriri. Sed la riĉulo rapidis eksteren kaj diris, “Mi petas, kantu denove.”
Iha momentu ne’e kedas, mane nain rua mai hulan ema ida iha maca leten. Sira hetan tiha ona ema riku ne’e ninia oan ne’ebé ema baku no husik hela iha estrada ninin.
Ĝuste tiumomente du viroj venis portante iun sur homportilo. Ili trovis la filon de la riĉulo batitan kaj forlasitan sur la flanko de la vojo.
Ema riku ne’e kontente tebes atu haree fila fali ninia oan mane. Nia rekompensa Sakima tanba konsola ona nia. Nia lori ninia oan mane no Sakima ba ospitál atu nune’e Sakima bele hetan fali ninia vizaun.
La riĉulo tiel ĝojis revidi sian filon. Li rekompencis Sakima por konsili lin. Li kunprenis sian filon kaj Sakima al la malsanulejo por regajnigi la vidon al Sakima.
Verkita de: Ursula Nafula
Ilustrita de: Peris Wachuka
Tradukita de: Aurelio da Costa
Laŭtlegita de: Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
Ursula Nafula
Peris Wachuka
Aurelio da Costa
Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
tetuna
3-a nivelo
