Labarik feto ki’ik ida mak fofoun haree forma misteriozu ida husi dook.
Estis knabineto kiu unue vidis la misteran formon en la malproksimo.
Bainhira forma ne’e mai besik, nia haree mak feto ida ne’ebé kabuk todan hela.
Kiam la formo proksimiĝis, ŝi vidis ke ĝi estas tre graveda virino.
Moe maibé barani, labarik feto ki’ik ne’e muda besik ba feto ne’e. “Ami tenke rai nia ho ami,” labarik feto ki’ik ne’e ninia ema sira deside. “Ami sei rai nia no ninia oan sei seguru.”
Sinĝena sed kuraĝa, la knabineto proksimiĝis al la virino. “Ni devas teni ŝin kun ni,” la popolo de la knabineto decidis. “Ni gardos ŝin kaj ŝian infanon sekure.”
Labarik ne’e lakleur sai duni. “Dudu!” “Foti lensol!” “Bee!” “Dudu!”
La infano baldaŭ ekvenis. “Puŝu!” “Alportu kovrilojn!” “Akvo!” “Puuuuuŝŝŝŝŝuuu!!!”
Maibé bainhira sira haree bebe ne’e, ema hotu haksoit ho hakfodak. “Kuda oan ida?”
Sed kiam ili vidis la infaneton, ĉiuj saltis malantaŭen ŝokite. “Azeno?!”
Ema hotu komesa iha argumentu. “Ita dehan ita sei rai nia inan no oan seguru, no ida ne’e mak ita sei halo,” balun dehan. “maibé sira sei lori sorte aat ba ita!” seluk dehan.
Ĉiuj ekdisputis. “Ni diris ke ni gardus la patrinon kaj la infanon sekure, kaj tion ni faros,” diris iuj. “Sed ili alportos al ni malbonŝancon!” diris aliuloj.
Entaun feto ne’e mesak fila fali tan dala ida. Nia hanoin saida mak nia sei halo ho oan estranu ida ne’e. Nia hanoin saida mak nia sei halo ho nia aan.
Kaj tiel la virino trovis sin sola denove. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun tiu stranga infano. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun si mem.
Maibéé to’o ikus nia aseita katak ne’e ninia oan no nia mak inan.
Sed finfine ŝi devis akcepti ke li estas ŝia infano kaj ŝi estas lia patrino.
Agora, se karik oan ne’e iha medida ki’ik nafatin, buat hotu sei diferente. Maibé kuda oan ne’e boot no boot liu-tan too ninia inan labele hulan nia iha kotuk. No maske nia koko maka’as, nia labele hahalok hanesan ema umanu ida. Nia inan sempre kolen no frustradu. Dalaruma nia haruka ninia oan halo servisu animál nian.
Nu, se la infano restis same malgranda, ĉio eble okazus alie. Sed la azeninfano grandiĝis kaj grandiĝis, ĝis li ne plu trovisi lokon sur la dorso de sia patrino. Kaj kiom ajn li klopodis, li ne povis konduti sin kiel homo. Lia patrino estis ofte laca kaj ĉagrenita. Iufoje ŝi devigis lin fari bestan laboron.
Konfuzaun no hirus sa’e maka’as iha kuda oan ne’e nia laran. Nia labele halo buat ne’e no buat ne’ebá. Nia labele hanesan ne’e no labele hanesan ne’ebá. Nia sai hirus tebes, loron ida, nia tebe ninia inan ba rai.
Konfuzo kaj kolero kreskiĝis en Azeno. Li ne faru ĉi tion kaj li ne faru tion ĉi. Li ne kondutu sin tiel kaj li ne kondutu sin tiel. Li tiel koleriĝis ke iutage li piedbatis sian patrinon al la tero.
Kuda oan nakonu ho moe. Nia komesa halai dook maka’as tuir nia bele.
Azeno pleniĝis de honto. Li forkuris tiom malproksimen kaj tiom rapide kiom li povis
To’o momentu nia para halai, kalan to’o ona no Kuda oan ne’e lakon. “Hee haw?” Nia bisu bisu ba nakukun. “Hee haw?” lian ne’e fila fali de’it. Nia mesak de’it. Falun ninia aan hanesan bola ida, nia toba dukur loos ho mehi ne’ebé aat.
Kiam li ĉesis kuri, estis jam nokto, kaj Azeno perdiĝis. “I-a?” li flustris al la mallumo. “I-a?” ĝi resonis al li. Li estis sola. Li buklis sin strikte en pilkoformo kaj eniris profundan kaj maltrankvilan dormadon.
Kuda oan hadeer hodi hetan mane katuas estranu ida hateke hela ba nia. Nia hateke ba mane katuas ne’e ninia matan no komesa sente esperansa oituan.
Azeno vekiĝis kaj vidis strangan maljunulon, kiu fikse rigardis lin desupre. Li rigardis en la okulojn de la maljunulo kaj eksentis iom da espero.
Kuda oan ba hela ho mane katuas ne’e ne’ebé hanorin nia dalan oioin atu moris. Kuda oan no mane katuas ne’e rona no aprende. Sira ajuda malu, sira hamnasa hamutuk.
Azeno restis kun la maljunulo, kiu instruis lin pri multaj diversaj manieroj vivteni sin. Azeno aŭskultis kaj lernis, samkiel la maljunulo. Ili helpis unu la alian, kaj ili kune ridis.
Dadeer ida, mane katuas ne’e husu ba kuda oan atu lori nia ba foho nia tutun.
Iun matenon la maljunulo petis Azeno-n porti lin al montopinto.
Iha foho tutun entre kalohan sira, sira nain rua toba. Kuda oan mehi katak ninia inan moras no bolu ba nia. No bainhira nia hadeer mai…
Alte inter la nuboj ili dormiĝis. Azeno sonĝis, ke lia patrino malsanas kaj vokis lin. Kaj tiam li vekiĝis…
Kalohan sira ne’e lakon tiha ona hamutuk ho ninia belun, mane katuas ne’e.
… la nuboj estis malaperintaj, kune kun lia amiko, la maljunulo.
Kuda oan ikus mai hatene saida mak nia sei halo.
Azeno finfine sciis, kion fari.
Kuda oan hetan ninia inan, mesak, triste ba nia oan ne’ebé lakon. Sira haree ba malu ba tempu naruk. No depois sira hakuak malu maka’as.
Azeno trovis sian patrinon, solan kaj funebrantan sian perditan infanon. Ili fikse rigardis unu la alian longtempe. Kaj tiam forte brakumis unu la alian.
Kuda oan no ninia inan moris hamutuk ona no buka dalan atu hela besik malu. Neneik, família sira seluk mós komesa hela haleu sira.
La azeninfano kaj lia patrino kreskis kunen kaj trovis multajn manierojn vivi kune. Iom post iom aliaj familioj ekloĝis ĉirkaŭe.
Verkita de: Lindiwe Matshikiza
Ilustrita de: Meghan Judge
Tradukita de: Aurelio da Costa
Laŭtlegita de: Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
Lindiwe Matshikiza
Meghan Judge
Aurelio da Costa
Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
tetuna
3-a nivelo
