Iha tempu uluk, Manu Inan no Makikit belun di’ak. Sira hela ho paz ho manu sira seluk. Nein sira ida bele semo.
Iam Kokino kaj Aglo estis amikoj. Ili vivis en paco kun ĉiuj aliaj birdoj. Neniu el ili sciis flugi.
Loron ida, iha tempu hamlaha iha rai. Makikit tenke la’o dook tebes atu buka hahán. Nia fila mai kolen tebes. “Tenke iha dalan fasil liu ida atu viajen!” Makikit dehan.
Iun tagon regis malsato en la lando. Aglo devis paŝi tre malproksimen por trovi manĝaĵon. Ŝi revenis tre laca. “Devas esti pli facila maniero vojaĝi!” diris Aglo.
Depois de toba-kalan ida ne’ebé di’ak, Manu Inan iha planu brillante ida. Nia komesa rekolla ona manu fulun sira ne’ebé monu husi sira nia belun manu seluk.” Mai suku sira hamutuk iha ita nia fulun leten,” nia dehan. “Talvez ne’e sei sai fasil atu halo viajen.”
Post bona dormo Kokino havis brilan ideon. Ŝi komencis kolekti la falintajn plumojn el ĉiuj siaj birdaj amikoj. “Ni kudru ilin kunen super niaj propraj plumoj,” ŝi diris. “Eble tio faros vojaĝi pli facila afero.”
Makikit mak ida mesak ne’ebé iha daun, ho nune’e nia komesa suku. Fofoun nia halo ba nia aan liras furak sira no semo aas tebes iha manu inan nia leten. Manu inan empresta daun ne’e maibé lakleur de’it komesa sente kolen husi suku. Nia husik hela daun ne’e iha armáriu no ba iha dapur atu prepara hahán ba ninia oan sira.
Aglo estis la sola en la vilaĝo kun kudrilo, do ŝi komencis kudri unue. Ŝi faris al si paron da belaj flugiloj kaj flugis alta super Kokino. Kokino prunteprenis la kudrilon, sed ŝi baldaŭ laciĝis pri kudrado. Ŝi lasis la kudrilon sur la ŝranko kaj iris en la kuirejon por prepari manĝaĵon por siaj infanoj.
Maibé manu sira seluk haree tiha ona Makikit semo dook. Sira husu Manu Inan atu empresta ba sira daun hodi nune’e sira bele halo liras ba sira nia aan. Lakleur iha manu barak tebes mak semo haleu kalohan leten.
Sed la aliaj birdoj vidis Aglon flugi for. Ili petis Kokinon prunti al ili la kudrilon por fari flugilojn ankaŭ por ili mem. Baldaŭ birdoj flugis ĉie supre en la ĉielo.
Bainhira manu ikus liu fó fila daun ne’ebé sira empresta, Manu Inan laiha ne’eba. Entaun ninia oan sira foti tiha daun ne’e no komesa halimar ho daun. Bainhira sira sente kole halimar ho jogu ne’ebé sira halimar, sira husik hela daun iha rai-henek laran.
Kiam la lasta birdo redonis la pruntitan kudrilon, Kokino ne estis tie. Do ŝiaj infanoj prenis la kudrilon kaj ekludis kun ĝi. Kiam ili laciĝis pri la ludo, ili lasis la kudrilon en la sablo.
Iha loraik ne’e, Makikit fila. Nia husu daun ne’e atu hadi’a ninia-fulun balun ne’ebé mamar tiha depois de ninia viajen. Manu Inan haree ba armáriu. Nia buka iha dapur. Nia buka iha jardin. Maibé daun ne’e buka lahetan.
Poste tiun posttagmezon, Aglo revenis. Ŝi petis la kudrilon por ripari iujn plumojn kiuj malfiksiĝis sur ŝia vojaĝo. Kokino rigardis la ŝrankon. Ŝi rigardis en la kuirejon. Ŝi rigardis en la korton. Sed la kudrilo troviĝis nenie.
“Fó loron ida mai ha’u,” Manu Inan harohan ba Makikit. “Depois o sei hadi’a o nia liras no semo dook tan hodi buka hahán.” “Loron ida de’it tan,” Makikit dehan. “Se o lahetan daun ne’e, o tenke fó ba ha’u o nia oan sira ida nu’udar pagamentu.”
“Nur donu al mi tagon,” Kokino petegis Aglon. “Tiam vi povos ripari vian flugilon kaj flugi por akiri manĝaĵon denove.” “Nur unu tagon pli,” diris Aglo. “Se vi ne trovos la kudrilon, vi devos doni al mi unu el viaj idoj kiel pagon.”
Bainhira Makikit fila loron tuir mai, nia haree Manu Inan ke’e hela rai-henek, maibé laiha daun ida. Ho nune’e Makikit semo badak lalais loos no foti tiha manu oan sira ne’e ida. Nia semo lori dook tiha manu oan. Depois de ne’e, para-sempre, bainhira Makikit mosu, nia sei buka Manu Inan ke’e rai-henek buka hela daun ne’e.
Kiam Aglo venis la venontan tagon, ŝi trovis Kokinon skrapantan en la sablo, sed neniu kudrilo. Do Aglo flugis tre rapide kaj kaptis unu el la idoj. Ŝi forportis ĝin. Ĉiam post tiam, kiam ajn Aglo aperas, ŝi trovas Kokinon skrapantan en la sablo por la kudrilo.
Bainhira Makikit ninia lalatak monu ba rai, Manu Inan alerta ninia oan sira. “Sai husi rai maran no mamuk ne’e.” No sira sei responde: “Ami la’os beik-teen. Ami sei halai.”
Kiam la ombro de la flugilo de Aglo falas sur la kampo, Kokino avertas siajn idojn. “Eliru el la nuda kaj seka tereno.” Kaj ili respondas, “Ni ne estas malsaĝuloj. Ni kuros.”
Verkita de: Ann Nduku
Ilustrita de: Wiehan de Jager
Tradukita de: Aurelio da Costa
Laŭtlegita de: Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
Ann Nduku
Wiehan de Jager
Aurelio da Costa
Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
tetuna
3-a nivelo
