Ne’e mak Khalai. Nia tinan hitu. Ninia naran signifika ‘buat di’ak ida’ iha ninia lian, Lubukusu.
Jen Khalai. Ŝi havas sep jarojn. Ŝia nomo signifas “la bonulo” en ŝia lingvo, la lubukusa.
Khalai hadeer no ko’alia ho sabraka hun. “Favor sabraka hun, aas sa’e ba no fó mai ami sabraka fuan tasak barak.”
Khalai vekiĝas kaj parolas al la oranĝujo. “Oranĝujo, mi petas, kresku granda kaj donu al ni multe da maturaj oranĝoj.”
Khalai la’o ba eskola. Iha dalan nia ko’alia ho duut. “Duut favor, sai matak liu-tan no labele sai maran.”
Khalai piediras al la lernejo. Survoje ŝi parolas al la herbo. “Herbo, mi petas, kresku verda kaj ne sekiĝu.”
Khalai la’o liu ai-funan fui “Favor ai-funan, funan nafatin atu nune’e ha’u bele tau o iha ha’u nia fuuk.”
Khalai preterpasas sovaĝajn florojn. Floroj, mi petas, daŭre floru, tiel ke mi povos meti vin en mian hararon.
Iha eskola, Khalai ko’alia ba ai-hun iha resintu nia klaran. “Favor ai-hun, fó sai sanak boot sira atu nune’e ami bele lee iha o nia mahon.
En la lernejo Khalai parolas al la arbo en la centro de la korto. “Arbo, mi petas, kreskigu grandajn branĉojn, tiel ke ni povas legi sub via ombro.”
Khalai ko’alia ba ai-badak sira haleu ninia eskola. “Favor sai forte no hapara ema aat sira tama mai.”
Khalai parolas al la arbedo, kiu ĉirkaŭas ŝian lernejon. “Mi petas, kresku forta kaj haltigu la malbonulojn enveni.”
Bainhira Khalai fila ba uma husi eskola, nia vizita sabraka oan. “O nia sabraka fuan sira tasak ona?” Khalai husu.
Kiam Khalai revenas hejmen de la lernejo, ŝi vizitas la oranĝujon. “Ĉu viaj oranĝoj jam estas maturaj?” demandas Khalai.
“Sabraka sira ne’e sei verde nafatin,” Khalai suspira. “Ha’u sei hasoru o aban sabraka hun,” Khalai hateten.” Karik depois o sei iha sabraka tasak mai ha’u!”
“La oranĝoj estas ankoraŭ verdaj,” Khalai suspiras. “Mi morgaŭ revidos vin, oranĝujo,” Khalai diras. “Eble tiam vi havos maturan oranĝon por mi!”
Ursula Nafula
Jesse Pietersen
Aurelio da Costa
Aurelio da Costa, Vitalina dos Santos, Criscencia R. Da Costa Viana
tetuna
2-a nivelo
