Ti bistop dan mo vilaz-la ti ranpli avek enn ta dimounn. Anba ti ena ankor plis kiksoz pou ramase. Bann kontroler ti pe kriye nom bann landrwa kot zot bis ti pou ale.
Ĉe la malgranda bushaltejo en mia vilaĝo estis multa agado de homoj kaj superŝarĝitaj busoj. Sur la tero estis eĉ pli da ŝarĝoj. Helpantoj kriis la loknomojn kien iliaj busoj iris.
« Lavil ! Lavil ! Direksion lwest ! » mo’nn tann enn kontroler kriye. Samem bis ki mo ti bizinn pran.
“Urbo! Urbo! Iranta okcidenten!” Mi aŭdis helpanton krii. Tio estis la buso, kiun mi devis kapti.
Bis-la ti preske ranpli, me boukou dimounn ti pe pouse pou anbarke. Ena ki ti pe gard zot valiz anba bis-la. Bann lezot ti met pou zot dan letazer andan.
La urba buso estis preskaŭ plena, sed pli da homoj ankoraŭ antaŭenpuŝis. Iuj enmetis sian pakaĵon sub la buso. Aliaj metis la siajn interne sur la rakojn.
Bann nouvo pasaze ti pe atrap zot biye ek ti pe rod enn plas pou asize dan bis. Bann madam ek bann zenn zanfan inn met zot konfortab pou sa long vwayaz-la.
Novaj pasaĝeroj kroĉis siajn biletojn, dum ili serĉis ie sidiĝi en la homplena buso. Virinoj kun junaj infanoj faris ilin komfortaj por la longa vojaĝo.
Mo’nn asiz akote enn lafnet. Sa dimounn akote mwa la ti pe atrap enn sak an plastik bien for. Li ti met enn vie savat, enn palto ize ek ti pe paret strese.
Mi alpremiĝis apud fenestro. Tiu, kiu sidis apud mi tenis firme verdan plastan sakon. Li portis malnovajn sandalojn, eluzitan mantelon, kaj li aspektis nervoza.
Mo ti pe get deor dan bis-la ek mo’nn realize ki mo pe kit mo vilaz. Landrwa kot mo finn grandi. Mo ti pe al dan gran lavil.
Mi rigardis eksteren el la buso kaj rimarkis ke mi forlasis mian vilaĝon, la lokon, kie mi kreskis. Mi estis survoje al la granda urbo.
Bis-la ti ranpli ek tou bann pasaze ti pe asize. Bann marsan anbilan ti pe pas-pase pou vann zot marsandiz avek bann pasaze. Sakenn ti pe kriy bann nom bann lartik disponib. Bann nom-la ti pe paret komik.
La ŝarĝado estis finfarita kaj ĉiuj pasaĝeroj sidis. Kolportistoj ankoraŭ enŝoviĝis en la buson por vendi siajn varojn al la pasaĝeroj. Ĉiuj kriis la nomojn de la haveblaj varoj. La vortoj sonis al mi strangaj.
De-trwa pasaze ti p aste bann labwason, lezot ti aste bann ti gato ek zot inn koumans manze. Seki pa ti ena kas kouma mwa, ti pe zis gete.
Kelkaj pasaĝeroj aĉetis trinkaĵojn, aliaj aĉetis malgrandajn manĝetojn kaj komencis maĉi. Tiuj, kiuj ne havis monon, kiel mi, nur rigardis.
Sa bann aktivite-la inne arete kan bis-la inn klaxone, li ti enn sign ki bis-la ti pre pou ale. Kontroler finn dir bann marsan-la sorti.
Ĉi tiujn agadoj interrompsj la hupado de la buso, signo ke ni pretis foriri. La helpanto kriis ke la kolportistoj eliru.
Bann marsan-la ti pe pouse pou sorti dan bis. Ena inn retourn bann vwayazer –la kas. Bann lezot inn esey vann zot lartik ziska dernie ler.
Kolportistoj puŝis unu la alian por elbusiĝi. Kelkaj redonis monŝanĝon al la vojaĝantoj. Aliaj faris lastatempajn klopodojn vendi pli da aĵoj.
Kan bis-la inn kit lagar. Mo regar ti fixe par lafenet. Mo ti pe demann mwa si mo pou retourn dan mo vilaz enn zour.
Kiam la buso forlasis la bushaltejon, mi fiksrigardis tra la fenestro. Mi demandis min ĉu mi iam revenos al mia vilaĝo.
Pandan vwayaz-la, andan dan bis-la ti pe fer so. Mo’nn ferm mo lizie dan lespwar mo dormi.
La vojaĝo progresis, kaj la interno de la buso tre varmiĝis. Mi fermis miajn okulojn esperante dormi.
Me mo ti touzour pe mazinn mo lakaz. Eski mo mama pou an sekirite ? Eski mo pou gagn kas avek mo bann lapin ? Eski mo frer pou mazinn aroz mo bann ti pie ?
Sed mia menso vagis hejmen. Ĉu mia patrino estos sekura? Ĉu miaj kunikloj havigos monon? Ĉu mia frato memoros akvumi miajn ĝermintajn arbetojn?
An rout, mo ti pe memoriz nom landrwa kot mo tonton ti pe reste dan gran lavil. Mo ti pe ankor mirmire pandan ki mo ti pe dormi.
Survoje mi enmemorigis la nomon de la loko, kie mia onklo loĝis en la granda urbo. Mi ankoraŭ murmuris ĝin, kiam mi ekdormis.
Apre ne-v-er-d-tan, mo’nn leve par tapaz enn dimounn ki ti pe apel bann pasaze ki pou retourn vilaz. Mo’nn ramas mo ti sak ek mo finn sorti depi dan bis.
Naŭ horoj poste mi vekiĝis pro laŭta ekbruo kaj voko al pasaĝeroj kiuj reiros al mia vilaĝo. Mi ekprenis mian saketon kaj saltis el la buso.
Bis ki ti pe retourne la ti pe ranpli vit-vit. Biento li ti pou al ver lwes. Zafer pli inportan pou mwa sa ler-la se rod lakaz mo tonton.
La buso veturonta reen rapide pleniĝis . Baldaŭ ĝi reiros orienten. La plej grava afero por mi nun estis serĉi la domon de mia onklo.
Verkita de: Lesley Koyi, Ursula Nafula
Ilustrita de: Brian Wambi
Tradukita de: Shameem Oozeerally & MIE French Students
Lesley Koyi, Ursula Nafula
Brian Wambi
Shameem Oozeerally & MIE French Students
kreola (maŭrica)
3-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
