Enn tipti tifi ti premie dimounn pou trouv enn form bizar depi lwin.
Estis knabineto kiu unue vidis la misteran formon en la malproksimo.
Kouma form la finn vinn pre, tipti tifi la inn trouve ki ti enn madam ansint pou plizier mwa.
Kiam la formo proksimiĝis, ŝi vidis ke ĝi estas tre graveda virino.
Timid me brav, tifi-la inn koste avek madam-la. « Nou bizin gard li avek nou » tifi-la so bann lepep finn dir. « Nou pou gard li ek so zanfan an sekirite. »
Sinĝena sed kuraĝa, la knabineto proksimiĝis al la virino. “Ni devas teni ŝin kun ni,” la popolo de la knabineto decidis. “Ni gardos ŝin kaj ŝian infanon sekure.”
Biento, finn ariv ler pou zanfan-la ne. « Pouse ! » « Amenn bann dra ! » « Delo ! » « Pouuuussseeee ! »
La infano baldaŭ ekvenis. “Puŝu!” “Alportu kovrilojn!” “Akvo!” “Puuuuuŝŝŝŝŝuuu!!!”
Me kan bann-la finn trouv ti-baba-la, zot tou finn sote avec sok. « Enn bourik ?! »
Sed kiam ili vidis la infaneton, ĉiuj saltis malantaŭen ŝokite. “Azeno?!”
Zot tou finn kumans lager. « Nou finn dir ki nou pou gard mama e zanfan an sekirite e samemnou pou fer, » inpe parmi zot finn dir. « Me zot pou port nou malsans. ! » lezot finn dir.
Ĉiuj ekdisputis. “Ni diris ke ni gardus la patrinon kaj la infanon sekure, kaj tion ni faros,” diris iuj. “Sed ili alportos al ni malbonŝancon!” diris aliuloj.
Koumsamem, Madam-la finn retrouv li tousel ankor enn fwa. Li’nn demann limem ki bizin fer avek sa drol zanfan-la. Li’nn demann limem ki li pou fer avek limem.
Kaj tiel la virino trovis sin sola denove. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun tiu stranga infano. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun si mem.
Me finalman li’nn bizin aksepte ki bourik-la ti so zanfan et ki li ti bourik-la so mama.
Sed finfine ŝi devis akcepti ke li estas ŝia infano kaj ŝi estas lia patrino.
Aster-la, si zanfan ti res tipti mem, tou ti pou diferan. Me zanfan-bourik inn grandi grandi ziska ki ti nepli kapav pran li lor ledo so mama. E malgre so bann pli gro zefor, li pa ti pe kapav konport li kouma enn imin. So mama souvan ti fatige e fristre. Parfwa li ti pe obliz li fer bann travay ki bann imin fer.
Nu, se la infano restis same malgranda, ĉio eble okazus alie. Sed la azeninfano grandiĝis kaj grandiĝis, ĝis li ne plu trovisi lokon sur la dorso de sia patrino. Kaj kiom ajn li klopodis, li ne povis konduti sin kiel homo. Lia patrino estis ofte laca kaj ĉagrenita. Iufoje ŝi devigis lin fari bestan laboron.
Konfizion e koler finn akimile dan bourik. Li pa ti pe kapav fer sesi e li pa ti pe kapav fer sela. Li’nn telman ankoler ki enn zour li’nn bat so mama enn koutpie, li’nn zet li anba.
Konfuzo kaj kolero kreskiĝis en Azeno. Li ne faru ĉi tion kaj li ne faru tion ĉi. Li ne kondutu sin tiel kaj li ne kondutu sin tiel. Li tiel koleriĝis ke iutage li piedbatis sian patrinon al la tero.
Bourik finn ranpli avek laont. Li’nn koumans sove pli vit et pli lwin ki li kapav.
Azeno pleniĝis de honto. Li forkuris tiom malproksimen kaj tiom rapide kiom li povis
Kan li’nn aret galoupe, finn ariv aswar e Bourik finn perdi. « Hi Han ? » li’nn mirmere dan nwar. « Hi han ? » lobskirite finn retourn enn eko. Li ti tousel. Li’nn ramas limem kouma enn boul, trouble, ek li’nn dormi profondeman.
Kiam li ĉesis kuri, estis jam nokto, kaj Azeno perdiĝis. “I-a?” li flustris al la mallumo. “I-a?” ĝi resonis al li. Li estis sola. Li buklis sin strikte en pilkoformo kaj eniris profundan kaj maltrankvilan dormadon.
Bourik finn leve ek enn vie misie bizar ti pe get li. Li’nn get dan vie misie-la so lizie et li’nn koumans resanti reyon lespwar.
Azeno vekiĝis kaj vidis strangan maljunulon, kiu fikse rigardis lin desupre. Li rigardis en la okulojn de la maljunulo kaj eksentis iom da espero.
Bourik finn al viv avek vie misie-la, ki finn montre li plizier fason sirviv. Bourik finn ekout li e finn aprann boukou kiksoz ; vie misie-la ousi finn aprann avek Bourik. Sakenn finn ed so kamarad e zot finn riye ansam.
Azeno restis kun la maljunulo, kiu instruis lin pri multaj diversaj manieroj vivteni sin. Azeno aŭskultis kaj lernis, samkiel la maljunulo. Ili helpis unu la alian, kaj ili kune ridis.
Enn gramatin, vie misie-la finn dir Bourik transport li ziska some montagn.
Iun matenon la maljunulo petis Azeno-n porti lin al montopinto.
Lao, parmi ban niaz,zot finn dormi. Bourik finn reve ki so mama ti malad e ki li ti pe apel li. E kan li’nn leve…
Alte inter la nuboj ili dormiĝis. Azeno sonĝis, ke lia patrino malsanas kaj vokis lin. Kaj tiam li vekiĝis…
…bann niaz-la ti’nn disparet avek so kamarad vie misie-la.
… la nuboj estis malaperintaj, kune kun lia amiko, la maljunulo.
Finalman, Bourik finn kone ki pou fer.
Azeno finfine sciis, kion fari.
Bourik finn trouv so mama, tousel ek an-dey pou so zanfan perdi. Sakenn finn get so kamarad pou lontan, apre zot finn maye bien for.
Azeno trovis sian patrinon, solan kaj funebrantan sian perditan infanon. Ili fikse rigardis unu la alian longtempe. Kaj tiam forte brakumis unu la alian.
Zanfan-Bourik ek so mama finn grandi ansam ek zot finn trouv plizier fason pou viv. Dousman-dousman, zot tou otour bann-la, ek lezot fami finn koumans etabli.
La azeninfano kaj lia patrino kreskis kunen kaj trovis multajn manierojn vivi kune. Iom post iom aliaj familioj ekloĝis ĉirkaŭe.
Verkita de: Lindiwe Matshikiza
Ilustrita de: Meghan Judge
Tradukita de: Shameem Oozeerally & MIE French Students
Lindiwe Matshikiza
Meghan Judge
Shameem Oozeerally & MIE French Students
kreola (maŭrica)
3-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
