Andiswa guardava i ragazzi giocare a calcio. Lei desiderava poter unirsi a loro. Chiese al coach se poteva esercitarsi con loro.
Andiswa spektis la knabojn ludi futbalon. Ŝi deziris aliĝi al ili. Ŝi demandis al la trejnisto, ĉu ŝi rajtas ekzerci sin kun ili.
Il coach si mise le mani sui fianchi “In questa scuola, solo i ragazzi possono giocare a calcio.” Disse.
La trejnisto metis la manojn sur la koksojn. “En ĉi tiu lernejo nur la knaboj permesas ludi futbalon,” li diris.
I ragazzi le dissero di andare a giocare a pallavolo. Dicevano che pallavolo era per le ragazze, mentre calcio era per i ragazzi. Andiswa era arrabbiata.
La knaboj diris al ŝi, ke ŝi ludu retpilkon. Ili diris ke la retpilko estas por knabinoj, kaj futbalo estas por knaboj. Andiswa tre malĝojis.
Il giorno seguente, a scuola si teneva una grande partita di calcio. Il coach era preoccupato perché il suo miglior giocatore era ammalato e non poteva giocare.
La sekvan tagon estis granda futballudo ĉe la lernejo. La trejnisto maltrankviliĝis, ĉar lia plej bona futbalisto estis malsana kaj ne povis ludi.
Andiswa corse dal coach e lo pregò di farla giocare. Il coach non era convinto su cosa fare. Alla fine decise che Andiswa poteva far parte della squadra.
Andiswa kuris al la trejnisto kaj petis lin lasi ŝin ludi. La trejnisto ne certis, kion fari. Tiam li decidis ke Andiswa povus aliĝi al la teamo.
La partita era dura. Nessuno segnò un goal fino a metà tempo.
La ludo estis malfacila. Neniu gajnis golon ĝis la ludomeza paŭzo.
Durante il secondo tempo della partita, uno dei ragazzi passò la palla a Andiswa. Lei si avvicinò velocemente alla porta. Calciò la palla fortissimo e segnò.
Dum la dua duono de la matĉo, unu el la knaboj sendis la pilkon al Andiswa. Ŝi kuris rapide al la golejo. Ŝi forte piedbatis la pilkon kaj gajnis golon.
La folla impazzì di gioia. Da quel giorno, anche le ragazze poterono giocare a calcio a scuola.
La amaso freneziĝis per ĝojo. Ekde tiam, knabinoj ankaŭ permesis ludi futbalon ĉe la lernejo.