Sakima te rete kay paran li yo ak yon ti sè ki gen katran. Yo te rete sou tè yon mesye rich. Ti ajoupa yo te nan fon yon ranje pyebwa.
Sakima vivis kun siaj gepatroj kaj sia kvarjara fratino. Ili vivis sur la tereno de riĉulo. Ilia pajlo-tegmenta kabano staris je la fino de arbovico.
Lè Sakima te gen twa zan, li tonbe malad epi li pèdi je li. Sakima te yon ti gason ki te gen anpil talan.
Kiam Sakima havis tri jarojn, li malsanis kaj perdis sian vidon. Sakima estis talentplena knabo.
Sakima te fè anpil bagay ke lòt ti gason sizan pa te kapab fè tankou chita ak sis granmoun nan kominote a enpi pale sou gwo bagay ak yo.
Sakima faris multajn aferojn, kiujn aliaj sesjaraj knaboj ne faris. Ekzemple li povis sidi kun la pli aĝaj vilaĝanoj kaj diskuti gravajn aferojn.
Paran Sakima tap travay kay moun rich sa a. Yo te kite lakay bonè nan maten enpi yo te tounen byen ta nan aswè. Yo te kite Sakima ak ti sè li.
La gepatroj de Sakima laboris ĉe la domo de la riĉulo. Ili eliris la hejmon frumatene kaj revenis malfrue vespere. Sakima estis lasita kun sia fratineto.
Sakima te renmen chante. Yon jou, manman’l mande li, “Ki kote ou aprann chante sa yo Sakima?”
Sakima ŝategis kanti kantojn. Iun tagon lia patrino demandis lin, “De kie eklernis vi tiujn ĉi kantojn, Sakima?”
Sakima reponn li “Yo vin konsa nan tèt mwen, manman. Mwen tande yo nan tèt mwen enpi mwen chante yo.”
Sakima ripondis, “Ili simple venas, patrino. Mi aŭdas ilin en mia kapo kaj tiam mi kantas.”
Sakima te renmen chante pou ti sè li sitou lè li te grangou. Sè li te konn koute lap chante chante li te pi renmen yo. Li te chante bèl ti mòso dous.
Sakima ŝatis kanti por sia fratineto, precipe se ŝi malsatis. Lia fratino aŭskultus lin kanti sian plej ŝatatan kanton. Ŝi kutimis svingiĝi laŭ la trankviliga melodio.
Ti sè li te konn siplye’l « chante’l ankò, ankò, ankò, Sakima,” Sakima te aksepte enpi chante menm chante ankò, ankò, ankò.
“Ĉu vi povas kanti ĝin ree kaj ree, Sakima?” lia fratino petis lin. Sakima do akceptis kaj kantis ĝin ree kaj ree.
Yon swa, lè paran Sakima tounen lakay yo yo pate pale menm. Sakima santi te gen yon pwoblèm.
Iun vesperon, kiam liaj gepatroj revenis hejmen, ili tre silentis. Sakima sciis ke io ne ĝustas.
” Manman, papa kisa kap pase » Sakima mande. Yo di Sakima ke pitit gason mesye rich la te disparèt. Mesye an te santi’l sèl ak tris anpil.
“Kio ne ĝustas, patrino, patro?” Sakima demandis. Sakima sciĝis ke la filo de la riĉulo mankas. La viro estis tre malĝoja kaj soleca.
Sakima di paran li « Mwen ta ka chante pou li …petèt kè’l ta kontan ankò,”. Men, paran li di li “Mesye sa a rich. Ou se sèlman yon ti gason avèg ou ye. Èske ou kwè ke chante ou yo kapab ede’l?”
“Mi povas kanti por li. Li eble feliĉos denove,” Sakima diris al siaj gepatroj. Sed liaj gepatroj malakceptis lin. “Li estas tre riĉa. Vi nur estas blinda knabo. Ĉu vi kredas ke via kanto povos helpi lin?”
Men, Sakima pa kite sa kraze’l. Ti sè li te dakò avèk li “Chante Sakima fè’m vin pi kalm lè mwen grangou. Yo kapab ede mesye rich sa a tou.”
Tamen Sakima ne rezignis. Lia fratineto subtenis lin. Ŝi diris, “La kantoj de Sakima trankviligas min, kiam mi malsatas. Ili trankviligos ankaŭ la riĉulon.”
Nan demen, Sakima mande ti sè li pou li mennen’l kay mesye rich la.
La sekvan tagon Sakima petis sian fratineton gvidi lin al la domo de la riĉulo.
Li kanpe anba yon gwo fenèt enpi li kòmanse chante chante mesye a renmen. Tèt mesye an kòmanse parèt tou dousman nan fenèt la.
Li staris sub granda fenestro kaj ekkantis sian plej ŝatatan kanton. Malrapide la kapo de la riĉulo ekaperis tra la granda fenestro.
Travayè yo sispann sa yo tap fè. Yo tap koute bèl chante Sakima yo. Men yonn nan yo di « Okenn moun pa ka console boss la. Eske ti gason avèg sa a kwè ke lap console li?”
La laboristoj haltigis sian laboron. Ili aŭskultis la belan kanton de Sakima. Sed unu el la viroj diris, “Neniu povis konsoli la ĉefon. Ĉu tiu blinda knabo kredas ke li povas konsoli lin?”
Lè Sakima fin chante li vire pou’l tounen lakay li. Men, mesye rich la kouri sòti dèyè li, li di li “Tanpri chante ankò.”
Sakima finis la kantadon kaj turniĝis por foriri. Sed la riĉulo rapidis eksteren kaj diris, “Mi petas, kantu denove.”
Menm lè sa a, de mesye tap pote yon moun sou yon kad. Yo te jwenn ti gason an ke moun te kale enpi lage lòt bò wout la.
Ĝuste tiumomente du viroj venis portante iun sur homportilo. Ili trovis la filon de la riĉulo batitan kaj forlasitan sur la flanko de la vojo.
Mesye rich la te kontan anpil ke li wè ti gason’l lan ankò. Li rekonpanse Sakima pou tèt li te vin konsole li. Li menmen pitit gason li ak Sakima lopital pou yo geri je Sakima.
La riĉulo tiel ĝojis revidi sian filon. Li rekompencis Sakima por konsili lin. Li kunprenis sian filon kaj Sakima al la malsanulejo por regajnigi la vidon al Sakima.
Verkita de: Ursula Nafula
Ilustrita de: Peris Wachuka
Tradukita de: ACE Haiti-University of Notre Dame USA
Ursula Nafula
Peris Wachuka
ACE Haiti-University of Notre Dame USA
kreola (haitia)
3-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
